بیوگرافی بابک کریمی

بابک کریمی علاوه بر حضور در پروژه های مستند به عنوان کارگردان، فیلم بردار و تدوینگر در کشورهای گوناگون، تدوین فیلم های سینمایی پلاچیروریتسوتو، ایتالیایی، مارکیز و رأی پنهان( بابک پیامی) را بر عهده داشته می باشد.

چکیده از زندگی‌نامه بابک کریمی
زمان تولد: ۲۰ آبان ۱۳۳۹
موقعیت تولد: پراگ، جمهوری چک
زمینه پرکاری: هنرمند، تدوین گر
فرزند: نصرت کریمی

زندگی‌نامه بابک کریمی
بابک کریمی( زاده ۱۳۳۹ در پراگ) هنرمند و تدوین گر ایرانی، فرزند نصرت کریمی، هنرپیشه و کارگردان قدیمی سینما می باشد.

بابک کریمی بعد از سپری کردن زمان دبستان در تهران به ایتالیا رفت و پس از تحصیل در زمینه هنر، در دانشگاه سینمایی چنترواسپریمنتاله در شهر رم به درس دادن سینما پرداخت. بابک کریمی دانش آموخته از انستیتو روسلینی رم می باشد. اصغر فرهادی با دیدن فیلم بلیت ها ساخته عباس کیارستمی، او را برای حضور در فیلم جدایی نادر از سیمین در ايفاي نقش قاضی انتخاب کرد. کریمی در دو تاثیر ديگر اصغر فرهادی یعنی گذشته و فروشنده نیز به ایفای ايفاي نقش پرداخته می باشد.
بابک کریمی برای بازی در فیلم سینمایی شهر قصه  کاندید بهترین هنرمند ايفاي نقش مکمل مرد در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر شد.

بخشی از مصاحبه بابک کریمی
در مورد نحوه ورودتان به بازیگری بگوئید؟
من ورودم به سینما از طريق بازیگری بود، در ده سالگی در فیلم «درشکچی» پدرم بازي کردم، بعد که سینما خواندم به نوعی از روی شرمزدگی به پشت صحنه سینما رفتم. فيلمبرداري خواندم ولی به سمت مونتاژ رفتم. به هر سمت پس از این همه سال نشستن روزی 10_ 12 ساعت روبروی رایانه برایم سنگین می باشد و نیاز جسمی ام این می باشد که از پایان جسمم استفاده کنم و بازیگری این امکان را به من می دهد، در حالیکه در مونتاژ تنها اندیشه و سرانگشتانم کار می کند.

رابطه تان با سینمای مستند چگونه شکل گرفت؟
خيلي آسان از واقعیت های روزمره! من متعلق به نسلی از سینما گرها هستم که زمانه تحصیل در مدرسه سینمایی رم، همه اش اخبار فرا آمدن مرگ سینما به گوش مان می خورد و هم زمانه شبکه های تلویزیونی به شکلی وسیع و قارچ گونه در حال رشد و افزایش بودند. هر چند سینما بعدها نشان داد که زندگی و حیاتش ادامه دارد، ولی من به طور عملی کارم را با تلویزیون های خصوصی ابتدا کردم.

پس از مدتی از تلویزیون بیرون آمدن و با یکی از دوستانم شرکتی تاسیس کردم و از آن زمانه به صورت جدی به سمت مستندسازی گرایش پیدا کردم. آن زمان از مستندهای اجتماعی و هنری گرفته تا مستند های علمی و صنعتی تولید می کردیم. من هم تدوین می کردم و هم فیلم برداری و کارگردانی.
برای بعضی از پروژه ها به کشورهای مختلف اروپایی، آسیایی و افریقایی می رفتم. می توانم بگویم دانشکده ی واقعی من گذراندن همین زمان بود. با مردم و در میان مردم.

در زمینه بازیگری برایتان ژانر و نوع فیلم مهم می باشد؟
برایم مهم نیست در چه ژانری بازی می کنم، ولی اینکه در چه نوع فیلمی حضور داشته باشم برایم مهم می باشد. شیوه زبان مهم نیست، بلکه اینکه چه می گویی مهم می باشد. هر فیلمی باید خاصیت حضور داشته باشد. بسیاری از فیلم ها روی کاغذ خوب جواب می دهد، ولی در عمل به خواسته من جواب نمی دهد.

نمی خواهم در فیلمی که قبلا دیدم بازي داشته باشم. علاقه مندم در فیلمی با شخصیت های تازه که حرف خاص یا سبک خاص داشته باشد، حضور داشته باشم که کمی با دیگر کارهایی که در سینما ساخته شده گوناگون باشد. متأسفانه اغلب فیلم ها در سینما دوباره‌کاری صد باره فیلم هایی می باشد که دیده ایم. دوست دارم در فیلمی بازي کنم که پایم را روی اجرای مطمئنی بگذارم.

به عنوان تدوینگر چگونه درگیر موضوع فیلم می شوید؟
به عنوان تدوینگر هیچ تفاوتی بین تدوین یک فیلم مستند و یک فیلم داستانی برایم وجود ندارد. برای هر فیلم ما یک آشکار داریم و یک باطن. به آشکار در یک فیلم مستند انسان ها، مکان رویداد و موضوع همه حقیقی هستند و در یک فیلم داستانی همه چیز از تخیل بر می آید. این رو بناست. در لایه های زیرین و در باطن تاثیر، مهم انتقال احساس موضوعی می باشد که فعالیت می کنیم درباره اش فیلم بسازیم.

از بین سینماگران ایرانی به عنوان هنرمند با کیارستمی و فرهادی کار کرده اید. تفاوت کار با این دو کارگردان در چه بود؟
این دو کارگردان دو شیوه کاری کاملا گوناگون دارند. فرهادی با هنرپیشه شغل ای کار می کند و به واسطه تمرین شخصیت را مثل خمیر شکل می دهد. کیارستمی معمولاً هنگامی که فرهادی برای تمرین صرف می کند، معطوف به گشتن می کند، تا آدمی را که شبیه شخصیت موجود در ذهنش می باشد پیدا کند. کم کم با او معاشرت می کند، نکاتی را از خود او می گیرد و با فیلمنامه هماهنگ می کند. در این مدت به آن حد از دوستی میرسد که با یک جمله میتواند هنرمند را به خوبی سر کار هدایت کند. هر دو دنبال یک هدف هستند، این که به یک احساس واقعی انسان برسند، ولی برای دست یابی به این هدف از دو راه مختلف می روند.